Een gebed in kleur, zo ervaar ik het maken van iconen
In 1995 kreeg Ilona de behoefte om iconen te gaan maken. Van diverse kanten kreeg ze de mogelijkheid om het ambacht te leren, maar iedere keer zocht ze een smoes om het niet te doen. De Monniken die iconen mochten schilderen leefden zeer teruggetrokken en vastten om zo dicht mogelijk bij God te komen, en zo zag Ilona's leven er niet uit. Ook is ze niet Katholiek, en daarom dacht ze steeds "ik ben het niet waardig om iconen te mogen schilderen".
Haar fascinatie voor iconen begon al op 6-jarige leeftijd. Met een Katholiek vriendinnetje ging ze stiekem naar de ochtendmis. De schilderingen en Mariabeelden in de kerk gaven haar rust en troost. Dat gevoel is haar altijd bijgebleven. In 2003 ontmoette ze een Russische vrouw, die icoonschilderles op de academie in Moskou had gegeven. Ze zocht een locatie om icoonschilderles te geven, en door haar werd Ilona's angst om iconen te schilderen weggenomen. Haar eerste gedachten waren "als Onze Lieve Heer haar naar mijn huis stuurt, moet ik ophouden met zeuren". Ze stelde haar atelier beschikbaar en heeft geleerd hoe je een icoon moet schilderen. De basis is (het liefst oud) hout. Je begint met drie onderlagen aan te brengen om contact te houden met de Drie-eenheid. Vervolgens worden zeven onderlagen aangebracht omdat God de aarde in zeven dagen heeft geschapen. Deze onderlagen bestaan uit krijt, water en lijm. De verf om te schilderen wordt gemaakt van natuurlijke pigmenten vermengd met eigeel en azijn. De techniek heet 'Tempra'.
Ilona is heel dankbaar dat ze het ambacht heeft mogen leren. De uren dat ze iconen schilderde waren een onderonsje tussen God, de Engelen en Ilona……………
Ilona kan door haar huidige gezondheidssituatie helaas geen Iconen meer schilderen. Kijk in de online galerie voor een overzicht van haar iconen